Fragmenten uit mijn Kungsleden dagboek: Abisko – Vakkotavare

Dinsdag 22/06

Abisko – Abiskojaure
15 km, 1 val, 0 blaren, voetbadjes: 1
Mijn schouders en heupen doen zoveel pijn. Een combinatie van piekende schaafwonde en donkerblauwe plek. Mijn rugzak weegt, maar de benen zijn in vorm. (…) De muggen terroriseren mij. Hier in de STF Abiskojaure Fjällstuga is het zalig. Ik zit buiten in de zon. Jehan maakte noodlesoep. We delen de kamer met een Zweeds koppel. Zij is van Stockholm, lijkt latina. Hij lijkt op een Zweedse politieagent. Jehan heeft zijn brede onderarmen opgemerkt. Het leken op het eerste gezicht zure mensen maar zij brak het ijs in de keuken: “We are re-organizing our backpacks.” Zij gaan naar Nikkaluokta. Zij geloven dat we de Kungsleden kunnen. “You look strong.” Nice! De zegen van een Zweeds koppel hikers. In de kamer naast ons slaapt een koppel uit Amsterdam. Zij reizen in een fancy 4×4 Landcruiser met daktent. Zij komen van Abisko en keren morgen terug. Jehan legde hen ‘Catan het dobbelspel’ uit terwijl ik mijn oneindige soep opdronk.

Jehan zei mij vandaag ook om aan niemand te zeggen dat Rafiki in Abisko staat. Ondertussen weten al onze stugagenoten het. Hoe dan ook, een mooie eerste dag. Een beetje regen en wind. Geen ruzie met Jehan. En mijn rechtervoet slechts twee keer omgeslagen. Hopelijk een goede nacht. (…) geen snurkers, geen muggen.

Woensdag 23/06

Abiskojaure – Alesjaure
22 km, 3 keer voet serieus omgeslagen, 2 ruzies tijdens de eerste 8 km, 0 blaren.
Aantal rivieren overgestoken op bloten voeten: 1
Andere hikers met de neus in dezelfde richting: 1 Fransman, 3 uitwisselingsstudenten uit Duitsland en VK. Een dame van middelbare leeftijd.
Deze tocht ben ik één geworden met mijn oude, roze rugzak. De Fransman, met felblauwe ogen, heeft al een duik in het meer genomen. Morgenochtend wil ik ook! (…) We deden daarnet nog een babbeltje met de Zweedse politieagent. De brug hier piept ongelofelijk. Maar er is een brug. Na 19 kilometer kwamen we aan een rivier (de Zweed is nu aan het babbelen met de twee uitwisselingsstudenten, het is gezellig op de brug) zonder brug. De drie uitwisselingsstudenten liepen op en neer, op zoek naar een plek om de rivier over te steken. Wij hadden ons al voorgenomen om onze schoenen in te wisselen voor slippers en zonder twijfelen de rivier over te steken.

(Jehan gaat nu socializen met de buurman van de Fransman. Hij zocht daarnet precies een moment om met de Fransman te praten maar elke keer de één opkeek, bukte de ander zich. Nu slaapt de Fransman al. Benieuwd naar Jehan zijn verslag. Hij zou misschien Spaanstalig zijn en heeft vandaag 35 kilometers gewandeld! Al die mensen, al die verhalen! Zo leuk! We liggen hier zalig. Tussen alle andere hikers. Super gezellig! Er staan hier zeven tentjes, inclusief de onze. De Zweed kwam daarnet onze tent checken en Jehan bier aanbieden. Hij ging er niet op in. Volgens mij had of heeft hij ruzie met zijn vriendin. Jehan en ik gaan alleszins zonder ruzie slapen. Mijn lichaam is op. En dan ben ik nog het dieptepunt van de dag vergeten vertellen. Ik heb in mijn broek geplast. Het plan was de plastuit. Maar door een teveel aan pipi aan een te hoge snelheid liep de plastuit over. Ik manoeuvreer onhandig waardoor ik nog meer pipi richting mijn rood onderbroek leid. Dit was de oorzaak van ruzie n° 2. Jehan heeft de overige 18 kilometer met mijn pipi-onderbroek op zijn rugzak gewandeld nadat hij ’t gespoeld had in een rivier. Wel lief <3 Tijd voor een plasje, niet in mijn roze onderbroek deze keer en slapen.

Donderdag 24/06

Alesjaure – Sälka
28,15 km, 0 blaren, 3 (?) ruzies
De dag gestart met een ijskoude duik in het meer! Alleen. Met Jehan als fotograaf.

Dramatisch einde van de dag. Daarnet wou ik een klaarzittend kakje doen in een toalett van de Sälkastuga. Eenmaal op de pot/houten bak komt mijn kak(je) om dan te blokkeren. In paniek ben ik beginnen huilen. Persen hielp niet. Paniek. Ze zouden mij met een helikopter moeten transporteren naar een ziekenhuis. Terwijl ik op mijn buik lig. Nog meer paniek en tranen. Toen dacht ik aan een vriendin. Zij trok als kind haar drol uit haar. Er zat niets anders op. En dat is niet één keer trekken. Het is peuterwerk. Stuk voor stuk. En het laatste stuk eruit persen. In tranen naar de tent. Jehan troostte mij, nog voor ik kon vertellen wat er gebeurd was. Daarnet hebben we gelachen terwijl ik maar niet kon stoppen met huilen. Wat een dag! Dit einde is eigenlijk het passende einde. Veel sneeuw, water, modder. Mentale breakdowns en de Sälkastuga die maar niet opdook. De Tjäktastuga was een slecht gelegen hut. Lunch in de wind. De Tjäktapas (hoogste punt van de Kungsleden) bereikten we moeizaam via het winterpad. Met Tobias (de Fransman die eigenlijk een Zweed is die in Zwitserland woont & al ‘putain’ vloekt) in ons kielzog. Nu slapen. Kapot.

Vrijdag 25/06

27,71 km (totaal: 91,66 km)
Wat een dag! GEEN ruzies. Wel een natte broek. Ik gleed uit op natte planken. Jehan liep voorop, draaide zich om en kwam direct vol medelijden helpen. Droog onderbroek, thermisch ondergoed & short aan! Natte broek en onderbroek aan Jehan zijn rugzak.

Jehan liet mij net schrikken want ik heb de hik. Het helpt niet. Vandaag hebben we twee rendier kalfjes gezien. Zo schattig! We zagen heel wat rendieren. En een arend. En een verlaten Sami nederzetting. En het geraamte van een Sami tent. Ik liep in de mooiste vallei. De Tjäktjavallei, denk ik. En ik heb de Kebnekaise gezien (denk ik). Toen kruiste de buurman van de “Fransman” ons weer. Hij heet Lucas en is van Zwitserland. Ik trok een foto van hem met de rendieren op de achtergrond.

Hij trok verderop een foto van Jehan en mij.

Benieuwd of hij morgen zijn bus zal halen. Wij nemen zondag pas de bus als liften niet lukt. De tocht ging vandaag van de bergen naar een bijna tropisch landschap met wilde rivieren en prachtige watervallen. En oh ja, de tent staat nu in Laponia. Een van mijn favoriete plekjes op aarde. Ook al staan we aan een draad, die mij wat mistroostig maakt. Die past hier niet. Ik hoor de rivier. Zalig slapen zo.

Zaterdag 26/06

21,7 km wandelen, 3 km roeien, vallen: 2, waarvan 1 met natte broek en onderbroek, moordende afdalingen: 2, naar de Teusajaure & Vakkotavare hut. Mental breakdowns: 1, bij de laatste afdaling toen mijn linkerknie ongelofelijk veel pijn begon te doen.
Jehan sleurde mij mee naar beneden en droogde mijn tranen na mijn val met knuffels en chocolade. Mijn eerste val gebeurde opnieuw op natte planken. Na gewisseld te hebben van broek en onderbroek ging ik mijn onderbroek wassen in de rivier toen nog een hiker onderuit ging. Niet veel later ging zijn vriendin op exact dezelfde plaats als mij onderuit. Zij kon er niet om lachen. Een Frans koppel, uit Lyon, waarmee we na te splitsen voor de afdaling naar de eerste hut, een babbeltje zouden slaan om uiteindelijk samen te roeien naar de overkant. Er lag maar één bootje aan onze kant. Dat betekende 3x roeien.

Jehan met Marie en mij en onze 3 rugzakken. Jehan en ik terug. Ik roeide, Jehan was stuurman. Met een tweede boot mee. Arthur roeide ons terug. Na al het geroei begon een mentaal zware tocht. Het zicht op Sarek verlichtte de pijn tijdelijk. Een lichtpunt, ik deed mijn eerste kak(je) in het wild! En een rendier was getuige. We doopten hem Ejkak. Ik begroef mijn grote drol onder stenen en ging door. Met veel tegenzin. Eenmaal in Vakkotavare brachten we het thuisfront op de hoogte en stelden ons aan de kant van de weg. Liften naar Kebnats. Na een uur (?) passeerde de eerste auto en stopte! Een koppel ruimde hun auto op en we stapten in. Jehan gaf hen Aldi chocolade en babbelde veel. Wat een held! Kenneth en Helena (? – volgens Jehan. Volgens mij was het iets anders) namen ons zelfs mee naar de watervallen van Stora Sjöfallet. De watervallen waarnaar het nationaal park werd vernoemd. Wat een lieve mensen! Ik draag ze mee in mijn hart.

Ontdek hier het vervolg!